Wat is de Grootste Zonde?

Velen hebben pogingen gedaan om een lijst te maken van de zonden van groot naar klein, en van "doodzonden en dagelijkse zonden". Ik denk dat we tot in het oneindige kunnen discuteren over welke zonde groter is dan een andere. Het feit is er dat alle zonden dodelijk zijn en allemaal zijn ze weerzinwekkend voor God. Zelfs de "kleinste" zonde volstaat om ons voor eeuwig af te sluiten van Gods aanwezigheid en het is voor God niet moeilijker om de grootste zonde te vergeven dan om de kleinste.

Maar er is een zonde die er voor zorgt dat er meer mensen naar de Hel gaan en dat meer Christenen Gods zegen verliezen dan misschien alle andere zonden samen. Tevens is het de enige zonde waaraan  iedereen, gered of niet gered, schuldig is. Diegenen die denken niet aangestoken te zijn door deze zonde, of dat ze deze onder controle hebben, zijn nog het meest schuldig.

Deze zonde wordt gemakkelijker verborgen als iets dat goed is dan welke andere zonde ook, zelfs in zijn grove vorm ziet ze er redelijk aanvaardbaar uit. Het is de eerste zonde die ooit is gemaakt en zal waarschijnlijk ook de laatste worden, net vooraleer alle schuldigen in de poel des vuurs zullen worden geworpen. Het is de trots. Trots is de zonde die God het meeste haat. En Lucifer was de hemel uitgeschopt voor slechts één uiting ervan. Trots is zo dodelijk omdat het een virus is dat ons hele wezen aantast en al onze zinnen en vermogens doodt, en zelfs ons verstand.

Trots maakt ons blind. Het zorgt ervoor dat we onze eigen zonden niet zien. Oh ja, we zien de wandaden van ieder ander maar als we ons eigen leven bekijken staan we verwonderd dat we eigenlijk zulke fantastische, perfecte mensen zijn. Salomo kende alles over trots en het was hij die zei “Al iemands wegen zijn rein in zijn ogen” (Spr.16:2). Ik herinner mij een man die in erge zonde had geleefd. Hij kon niet zien hoe zwaar hij had gezondigd maar in de loop van ons gesprek haalde hij deze vers aan en paste ze toe op mij. Zelfs toen hij daar mee bezig was zag hij niet in dat het vers in zijn gedachte was gekomen omdat God tegen hem sprak.

Het is onmogelijk hen te helpen die blind zijn voor hun eigen noden, zonde en verblindheid. Er is geen hoop voor hen totdat ze zichzelf zien zoals God en ook anderen hen zien. Maar het echte probleem is de trots die hen verblind. Ze zullen het nooit zien, tenzij God hen op hun knieën brengt, en zonder te zien hebben ze geen nood aan het bloed dat hen kan reinigen. 

Trots maakt ons doof. Zij die zelfzuchtig zijn en genoeg hebben aan zichzelf kunnen Gods Woord niet horen. Zelfs indien de prediking direct op hen is gericht en zelfs als de predikant hun naam uitspreekt, zijn ze nog niet in staat om te horen wat God hen zegt. Voor de hoogmoedigen is elk woord in de Bijbel en elk woord van de preekstoel voor iemand anders. Terwijl we het lezen en het horen is elk Schriftwoord voor iedereen rondom ons bestemd, behalve voor onszelf. Iemand vroeg onlangs iets over een artikel dat ik had geschreven. De vraag was voor wie ik het artikel had geschreven. Mijn antwoord leek nogal bruusk en de vraagsteller leek verbluft: "Ik schreef dat voor jou". Heb jij, terwijl je dit artikel leest, gedacht aan iemand anders die dit nodig heeft? Dan ben jij trots en doof geworden! Het enige juiste antwoord op elk woord dat we horen of lezen is: “Ja, Here, dat is voor mij”.

Trots verlamt onze benen zodat we niet van richting kunnen veranderen zelfs al weten we dat we op een verkeerd spoor zitten. Trots verlamt ons zodat we geen berouw kunnen hebben zelfs al weten we wat er gedaan moet worden. Als herder bestaat er niets meer frustrerend dan te zien hoe iemand die verandering nodig heeft hiertoe niet in staat is, omdat een verandering een toegeving van schuld zou zijn en zijn trots verhindert hem dat toe te geven. Ze staan letterlijk verlamd - hun hart en hun geest weet wat er gedaan moet worden maar de rest van hun wezen wil niet meewerken. Hoe jammer.

Trots maakt ons ook stom zodat we niet kunnen spreken. Oh ja we kunnen miljoenen woorden zeggen, vooral over onze prestaties en andermans zonden. Maar er zijn drie woorden die een hoogmoedige niet over zijn lippen krijgt: "Het spijt mij". Of dat we deze woorden nu aan God of aan een mens moeten zeggen, deze woorden zijn onmogelijk te zeggen. Het grote verschil tussen Saul en David was dat David geen probleem had met te zeggen: “Ik heb gezondigd” maar voor Saul moesten deze woorden uit zijn mond worden gesleurd door een span ossen en zelfs als hij ze zei, waren het woorden ontdaan van hun betekenis.

Trots verlamt onze handen en armen zodat we ons niet kunnen uitstrekken naar anderen voor hulp of om hen te helpen. We zouden eerder sterven dan toe te geven dat we de anderen, hun gebed en advies nodig hebben. Ik zat reeds dikwijls bij hulpeloze mensen en zag hoe zij hun leven, hun huwelijken en hun relaties vernietigden omdat ze geen hulp zochten. Wanneer men hen hulp aanbiedt dan raken zij beledigd en zien het als een aanval op hun mooi afgeschermde bekwaamheid. Niet alleen kunnen de hoogmoedigen zich niet uitstrekken naar hulp, ze zijn ook te trots om uit te reiken en anderen te helpen die in nood zijn. Ze kunnen niet verstaan waarom anderen in hun leven niet georganiseerd geraken zoals zij.

Trots vernietigt ons immuunsysteem zodanig dat we vatbaar worden voor elke andere zonde die bestaat. Onze arrogantie misleidt ons om te geloven dat we niet kunnen vallen en dat we elke zonde en verleiding kunnen weerstaan die op onze weg komt. De hoogmoedigen hebben geen verweer tegen de zonde, en trots zal altijd naar alle andere zonden leiden.

Trots is een vreselijke ziekte die in elk vezel van ons wezen binnendringt  en elke schijn van leven vernietigt van binnenuit totdat we geestelijke planten zijn geworden, zonder gevoel, leven of contact met God of  mensen. Een van de vreselijkste dingen van deze ziekte is dat er geen menselijke kuur voor bestaat. Andere Christenen, spirituele leiders en familieleden kunnen niets doen om iemand te helpen die door deze ziekte is besmet. Niets kan gezegd of gedaan worden om de verdediging te doorbreken van hen die hierdoor gebiologeerd zijn. Alleen God en het individu zelf kunnen de juiste kuur beginnen. Al wat we kunnen doen is voor hen bidden.

“Maar toen zijn hart zich verhief en zijn geest zich verhardde, zodat hij overmoedig werd, is hij van zijn koninklijke troon gestoten, en heeft men de eer van hem weggenomen." (Dan. 5:20).